Powrót do szkoły z BIC KIDS będzie w tym roku wyjątkowy! Kompletując szkolną wyprawkę, wrzuć do koszyka produkty do kolorowania BIC KIDS i  pomóż wesprzeć akcję na rzecz Stowarzyszenia SOS Wioski Dziecięce.

Kampania „BIC Kids wspiera SOS Wioski Dziecięce”

Ruszyła akcja organizowana przez BIC Polska i Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce w Polsce, której celem jest wyrównywanie szans edukacyjnych wśród dzieci i młodzieży. W wyniku akcji BIC  przekaże minimum 88 000 zł ze sprzedaży produktów szkolno-biurowych marki BIC KIDS. Akcja potrwa do końca sierpnia 2020 r.

W sklepach wybranych sieci handlowych pojawią się materiały promujące akcję takie jak ulotki, plakaty, toppery, ekspozycje spektakularne. SOS Wioski Dziecięce będzie mogło dystrybuować podczas akcji swoje ulotki i rysunki, wykonane specjalnie na tę okazję przez  podopiecznych Stowarzyszenia. Akcja będzie komunikowana w mediach tradycyjnych i mediach społecznościowych.

Zasady akcji, asortyment oraz lista placówek handlowych znajdują się w regulaminie na stronie bickids.com/pl.

Już w Dzień Dziecka, Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce w Polsce wznowiło działalność Programu Umacniania Rodziny „SOS Rodzinie” w Kraśniku. Od czasu izolacji, jest to pierwszy tego typu otwarty punk konsultacyjny na naszym terenie. „SOS Rodzinie” wspiera dzieci oraz rodziców i opiekunów. W punkcie konsultacyjnym dzieci otrzymują pomoc edukacyjną, psychologiczną oraz pedagogiczną, a rodzice dedykowane wsparcie.

Na terenie Punktu Konsultacyjnego odbywają się indywidualne  konsultacje psychologiczne, którymi objęty jest opiekun, dziecko, lub cała rodzina. Specjaliści pomagają też w przezwyciężeniu kryzysu. Pokazują, jak rozpoznać problem, wspierają w radzeniu sobie lękiem o rodzinę i jutro. Dzieci otrzymają tam indywidualną pomoc edukacyjną. Pedagog nie tylko odrobi z nimi lekcje, ale i pomoże poprawieniu końcowej oceny. Eksperci „SOS Rodzinie” prowadzą również indywidualne spotkania z dziećmi o charakterze pracy podwórkowej. Spędzają z dziećmi czas na świeżym powietrzu, poza miejscem zamieszkania, rozmawiają, spacerują, grają w różne gry, zwłaszcza te, aktywizujące dzieci ruchowo.

W trudnym czasie epidemii wiele rodzin pozostało zamkniętych w czterech ścianach, bez wsparcia i pomocy. Program Umacniania Rodziny „SOS rodzinie” w Kraśniku przełamuje tę trudną rzeczywistość i jest z rodzinami również teraz. Ze względu na zagrożenie Covid-19, zmieniliśmy system pracy w Punkcie Konsultacyjnym, by zachować wszelkie środki ostrożności oraz spełniać wymogi reżimu sanitarnego, ale pomagamy równie skutecznie. Szczególnie w tym trudnym okresie rodziny potrzebują kontaktu ze specjalistą, rozmowy, dzieci pomocy w lekcjach, spotkań z pedagogami i tę pomoc otrzymują, bo „SOS Rodzinie” jest po to, żeby pomagać.” – Mówi Dariusz Krysiak, Dyrektor programu SOS Wiosek Dziecięcych w Kraśniku.

Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce zachęca wszystkie rodziny potrzebujące wsparcia z Kraśnika i okolic, o kontakt pod numerem  81 460 58 62 lub 660 642 136.

Ministerstwo Edukacji Narodowej
Minister Edukacji Narodowej
Dariusz Piontkowski
Al. J.Ch.Szucha
00-918 Warszawa

Warszawa, 31.05.2020

Szanowny Panie Ministrze,

W nawiązaniu do skierowanego do Pana pisma z 23 marca 2020 roku , dotyczącego wyzwań związanych z realizacją e-szkoły dzieci z pieczy zastępczej  oraz rodzin w trudnej sytuacji życiowej, pragniemy poinformować, że we współpracy z naszymi partnerami i darczyńcami podjęliśmy  szereg działań,  które umożliwiły dzieciom zdalną naukę.  Mamy ogromną satysfakcję, że dzieci otrzymają promocję do następnych klas, a niektóre z nich poprawiły swoje wyniki edukacyjne. Jesteśmy przekonani, że stało się tak między innymi ogromnemu zaangażowaniu naszych pracowników, którzy opiekują się dziećmi powierzonymi naszej pieczy w SOS Wioskach Dziecięcych, a także wspierają rodziny w kryzysie w Programach Umacniania Rodziny „SOS Rodzinie”.

W czasie pandemii nasze kontakty z beneficjentami „SOS Rodzinie”, choć zdalne są jeszcze częstsze i intensywniejsze niż w czasie sprzed pandemii. Nasi specjaliści pomagają dzieciom w wykonywaniu zadań domowych i są w stałym kontakcie ze szkołami. Podczas odrabiania lekcji zawsze dbają o to by zobaczyć dziecko, choćby przez internetową kamerę, często z nimi rozmawiają wyczuleni na każdy smutek w głosie, na każde odbiegające od normy zachowanie. Organizujemy także łączenia internetowe i indywidualne rozmowy z rodzicami, by ich wesprzeć i odciążyć w tym trudnym czasie.

Stres wywołany utratą pracy, zamknięcie wielu osób na małej przestrzeni, gdzie nikt nie ma szansy choć na chwile pobyć sam, frustracja związana ze zdalną edukacją i tym, że rodzice nierzadko nie potrafią pomóc własnemu dziecku w nauce, mogą stać się tzw. wyzwalaczami nieakceptowanych zachowań takich jak nadużywanie alkoholu,  agresja czy przemoc domowa.

Z doświadczenia wiemy, że kryzys zawsze najmocniej uderza  w najsłabszych. Dlatego z wielkim niepokojem obserwujemy doniesienia medialne na temat tego, że wiele dzieci od początku pandemii koronawirusa, nie realizuje obowiązku szkolnego, a ich nauczyciele oraz dyrektorzy szkół, do których uczęszczają nie mają z nimi kontaktu. Te dzieci nie są obecne podczas zdalnych lekcji, nie odrabiają zadań przesyłanych ze szkoły, nie ma z nimi, kontaktu telefonicznego ani internetowego. Ich rodzice nie odpowiadają na maile ani telefony od nauczycieli czy dyrektorów szkół, nie korzystają z dziennika elektronicznego.

Niepokoi nas przede wszystkim brak jasnych wytycznych dla szkół co do sposobów reagowania na tego typu sytuacje, oraz sformułowania jasnych ścieżek postępowania umożliwiających sprawdzenie czy życiu, zdrowiu i bezpieczeństwu dziecka, przebywającemu w warunkach izolacji nic nie zagraża.

Jak wskazuje Rzecznik Praw Obywatelskich brakuje także wytycznych dotyczących kontrolowania rodziny przez Policję tylko na podstawie zgłoszenia o nierealizowaniu obowiązku szkolnego, dokonanego przez szkołę, w sytuacji, gdy rodzina nie miała założonej „Niebieskiej Karty”.

Ze względu na utrudnioną pracę sądów, podejrzewamy równie, że mało efektywne może być także kierowanie przez szkoły wniosków do sądów o dokonanie wglądu w sytuację rodziny.

W trosce o  prawo każdego dziecka do edukacji zwracamy się do władz rządowych z prośbą i nadzieją, że podejmą stosowne działania we współpracy z władzami samorządowymi: głównie z dyrektorami szkół i Ośrodkami Pomocy Społecznej, by sytuacja epidemii nie pozwoliła na wypadanie dzieci z systemu edukacji, a wszystkie dzieci, dla których pozostanie w domu może oznaczać zagrożenie były bezpieczne.

Z poważaniem,

Barbara Rajkowska
Dyrektor Krajowy Stowarzyszenia SOS Wioski Dziecięce w Polsce

Adresaci:

1. a/a;
2. Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej
   Marlena Maląg
   Nowogrodzka 1/3/5
   00‐513 Warszawa

 List Stowarzyszenia do Ministerstwa Edukacji Narodowej

Informacja prasowa

Od dziś nasi przedstawiciele wracają do pracy.
Z zachowaniem wszystkich środków bezpieczeństwa,
znów będą mogli zapukać do waszych drzwi
i opowiedzieć wam o tym, co robimy dla dzieci.

Będziemy w Białymstoku, Krakowie i Katowicach.

Do zobaczenia 🙂

Ostatnie miesiące całkowicie zmieniły rzeczywistość niemal każdego z nas. Kryzys związany ze  światową pandemią, niepewność jutra, długotrwała izolacja najboleśniej dotknęły jednak tych najsłabszych. Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce rusza z nową kampanią, w której zwraca uwagę na dramatyczną sytuację dzieci z rodzin stojących przed ryzykiem rozpadu i wykluczenia społecznego, które dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek narażone są na zaniedbanie.

Kiedy #zostańwdomu oznacza strach

„Moja mama ciągle płacze, a tata się złości i krzyczy…Czy zrobiłam coś złego?”- 7-letniej Zuzi trudno zrozumieć obecną sytuację i gwałtowne emocje rodziców. Rodzina wiele już przeszła – jej tata przez kilka lat walczył z problemem alkoholowym, a mama cierpiała na depresję. Długo pracowali, by uporać się z trudnościami i móc zapewnić Zuzi bezpieczny dom.  Nagły kryzys przywrócił jednak ze sobą widmo problemów. Tata z dnia na dzień stracił pracę w sklepie, co odbiło się na całej rodzinie. W domu pozostawionym nagle bez jedynego źródła dochodu narasta frustracja i poczucie bezradności, a w Zuzi rodzi się lęk przed każdym kolejnym dniem…

Z podobnymi lękami mierzy się obecnie wiele dzieci z rodzin zagrożonych rozpadem. Trwający kryzys znacząco pogłębił problemy takie jak trudne warunki materialne, bezrobocie i niewydolność wychowawcza rodziców. Nagłe zmiany, utrata dochodu, a w konsekwencji poczucie bezradności i silny stres, zwłaszcza w domowej izolacji, zwiększają również ryzyko nadużywania alkoholu oraz  zachowań przemocowych.

Nowa akcja Stowarzyszenia ma na celu zebranie środków na pomoc dzieciom objętym opieką programu „SOS Rodzinie”, zapewniającego kompleksowe wsparcie dla rodzin w trudnej sytuacji życiowej.

 „Alarmująca sytuacja wymaga od nas natychmiastowego działania. Dlatego z całego serca zwracam się do naszych darczyńców z apelem o pomoc dzieciom, które dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek potrzebują poczucia bezpieczeństwa i stabilności. W prowadzonym przez nas programach profilaktycznych każdego dnia robimy wszystko, by ochronić dzieci i zapewnić nieprzerwane wsparcie rodzinom, których kryzys dotknął najboleśniej.” – mówi Barbara Rajkowska, Dyrektor Krajowy Stowarzyszenia SOS Wioski Dziecięce

Światełko nadziei

Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce od 36 lat opiekuje się opuszczonymi i osieroconymi dziećmi, a od 11 prowadzi program profilaktyczny „SOS Rodzinie”, wspierając rodziny zagrożone rozpadem, tak by mogły pokonać trudności i pozostać razem. Program obejmuje opieką 482 rodziny, w tym 1243 dzieci w Polsce. Mimo utrudnionych warunków związanych z izolacją społeczną, pracownicy SOS kontynuują indywidualną pracę z rodzinami i pozostają dla nich oparciem w czasie kryzysu.

Ważnym elementem Programu „SOS Rodzinie” są działania prowadzone w Świetlicach SOS, w których dzieci mogą odrobić lekcje, nadrobić zaległości edukacyjne, rozwijać zainteresowania, porozmawiać o swoich troskach czy choćby zjeść ciepły posiłek. Choć ze względów bezpieczeństwa świetlice są tymczasowo zamknięte,  dzieci wciąż mają dostęp do tak potrzebnego obecnie wsparcia.

– „Za pośrednictwem Internetu i telefonu Pedagodzy SOS pomagają dzieciom w nauce, animują aktywności, prowadzą grupy edukacyjne. Zapewniamy podopiecznym wsparcie psychologiczne, dzięki któremu lepiej radzą sobie z trudnymi emocjami i lękiem związanym z gwałtownymi zmianami i izolacją. W ramach programu dożywiania docieramy również z pomocą żywnościową do najuboższych rodzin.” – mówi Łukasz Łagód, psycholog, doradca ds. Programów Umacniania Rodziny „SOS Rodzinie”.

Znajdź Pomoc SOS

Obecna, niepewna sytuacja stanowi ogromne obciążenie emocjonalne dla wielu rodzin, zagrożonych nagłym kryzysem. W odpowiedzi na rosnące potrzeby społeczne, Stowarzyszenie uruchamia na swojej stronie internetowej www.wioskisos.org kryzysowy „KontaktSOS”, – gdzie osoba w potrzebie będzie mogła uzyskać pomoc od ekspertów organizacji. Na stronie można także znaleźć  bazę organizacji, które lokalnie świadczą różnego rodzaju pomoc.

Do wspólnej pomocy można przyłączyć się przekazując darowiznę na rzecz podopiecznych Stowarzyszenia na nr konta 07 1240 6247 1111 0000 4975 0683 lub na stronie www.dziecisos.org. Każda wpłata pomoże Stowarzyszeniu kontynuować swoją misję, wspierać rodziny i  chronić dzieci przed dramatycznymi skutkami kryzysu.

Patronem medialnym ogólnopolskiej kampanii jest Onet.pl

Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce w Polsce z niewątpliwą przyjemnością objęło patronatem książkę autorstwa Chrisa Tylora pt. „Dzieci i młodzież ze zdezorganizowanym stylem przywiązania. Podejście mentalizowania w empatycznej opiece opartej na wiedzy o przywiązaniu i traumie”.  Serdecznie polecamy tę pozycję rodzicom zastępczym, pracownikom placówek opiekuńczo-wychowawczych, pedagogom, psychologom, terapeutom i koordynatorom rodzinnej pieczy zastępczej, jednym słowem każdemu, kto pracuje z dziećmi umieszczonymi w opiece zastępczej, które doświadczyły traumy, przemocy czy zaniedbania.

Dzieci, które doświadczyły przemocy fizycznej lub psychicznej, doznały bolesnego odrzucenia czy wielokrotnie zmieniały środowisko opiekuńcze, często wymagają specjalistycznego wsparcia. Wczesna trauma może mieć druzgocący wpływ na rozwój przywiązania, przyczyniając się do powstania jego pozabezpieczanego, zdezorganizowanego stylu. Nie da się odwrócić trudnych zdarzeń, ale można sprawić, by pozostawione przez nie blizny były mniej bolesne i miały mniejszy wpływ na dorosłe życie.

W tym praktycznym poradniku autor wyjaśnia, jak sprawować opiekę nad dziećmi i młodzieżą ze zdezorganizowanym stylem przywiązania, zmagającymi się w związku z tym z trudnościami społecznymi, emocjonalnymi i behawioralnymi. Przedstawiony model pracy łączy założenia teorii przywiązania, wiedzę o traumie i podejście mentalizowania z najnowszymi wynikami badań z dziedziny neuronauki. Koncentrując się na znaczeniu więzi interpersonalnych, książka wyposaża czytelnika w umiejętności pozwalające sprawować skuteczną, trwałą i – co najważniejsze – empatyczną opiekę nad najbardziej podatnymi na zranienie, skrzywdzonymi dziećmi. Rozwija praktyczne kompetencje niezbędne do stworzenia opiekuńczego, bezpiecznego środowiska wspierającego zarówno dzieci, jak i ich opiekunów.

Książka Chrisa Tylora stanowi odpowiedź na częste pytania wychowawców, rodziców SOS i rodziców zastępczych o to, jak skutecznie pracować z dzieckiem ze zdezorganizowanym stylem przywiązania, które doświadczyło wielu traumatycznych zdarzeń. Autor proponuje oparty na licznych badaniach naukowych i wieloletnim doświadczeniu praktyczny model pracy z takim dzieckiem, niewymagający od opiekuna psychoterapeutycznego przygotowania. To książka o sile oddziaływania kompetentnych opiekunów i nadziei.

Beata Kulig
Stowarzyszenie SOS Wioski Dziecięce w Polsce

Zdrowienie dziecka ze zdezorganizowanym stylem przywiązania może nastąpić tylko w relacji z opiekunem. Model Chrisa Taylora porządkuje przekonania opiekuna dotyczące dziecka, uczy rozumieć komunikaty płynące z trudnych zachowań i kierunkuje codzienne wysiłki rodzica, by miały wymiar terapeutyczny. Autor przekłada trudne teorie i wyniki badań dotyczących traumy i przywiązania na praktyczne narzędzia dla rodziców. Uważna lektura tej książki pozwoli opiekunom znaleźć odpowiedzi na wiele pytań, jakie sobie zadają, często we łzach bezradności i samotności.

Izabella Ratyńska
Fundacja Rodzin Adopcyjnych

Dzieci ze zdezorganizowanym stylem przywiązania wymagają szczególnego podejścia. To proponowane w tej wartościowej książce oparte jest nie tylko na koncepcjach teoretycznych, ale przede wszystkim na dowodach naukowych i bogatym doświadczeniu autora. Chris Taylor to praktyk mający wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi, które doświadczyły traumy, i ze specjalistami, którzy im pomagają.

Joanna Luberadzka-Gruca
Koalicja na rzecz Rodzinnej Opieki Zastępczej

Autor książki Chris Taylor to psycholog, specjalista w dziedzinie rozwoju dziecka, terapeuta i niezależny konsultant. Ma kilkudziesięcioletnie doświadczenie w terapeutycznej pracy z dziećmi i nastolatkami, które doświadczyły traumatycznych zdarzeń we wczesnym okresie rozwoju. Na Glyndŵr University prowadził zajęcia z zakresu praktycznych zastosowań teorii przywiązania w terapii dzieci. Opracował model opieki terapeutycznej oparty na elementach teorii przywiązania, podejścia psychodynamicznego, psychologii poznawczej i społecznej oraz teorii społecznego uczenia się. Prowadzi szkolenia dla opiekunów zastępczych, pracowników socjalnych, pedagogów oraz przedstawicieli organizacji samorządowych, prywatnych i pożytku publicznego. Jest autorem książki „Zaburzenia przywiązania u dzieci i młodzieży”.

Więcej o książce przeczytacie TUTAJ.

Drodzy Przyjaciele SOS,

Z życzeniami zdrowia, spokoju i uśmiechu przekazujemy drobny upominek – książeczkę z Wielkanocnymi przepisami od Rodziców SOS.

Dziękujemy, że są Państwo z nami!

W dobie pandemii koronawirusa dużo naszej energii poświęcamy na martwienie się o jutro. Lekarstwem na nasz lęk może być skupienie się na „tu i teraz”.

Wszyscy rodzice i opiekunowie starają się w tym trudnym czasie sprostać ogromowi obowiązków, a także skupić na dzieciach i ich potrzebach. Instrukcje bezpieczeństwa uczą nas jednak: „Najpierw załóż maskę sobie, a potem dziecku”. A co może pomóc nam – dorosłym? Czy techniki mindfulness dadzą się zastosować w domu, który ze względu na konieczność izolacji stał się jednocześnie przedszkolem, biurem, szkołą i całym naszym światem? Dlaczego w ogóle mielibyśmy próbować znaleźć czas na ćwiczenia z uważności?

Warto to zrobić, bo korzyści ze stosowania Mindfulness są udowodnione naukowo. Ćwiczenie uważności pomaga m. in. zredukować stres i poprawić nastrój, obniża niepokój, pomaga lepiej spać, redukuje symptomy wypalenia zawodowego i wzmacnia nasz układ odpornościowy i umiejętność radzenia sobie z trudnymi emocjami.

A jak zacząć ćwiczyć uważność?

I. Żeby się uspokoić, zastosuj prostą technikę STOP. Możesz to zrobić w każdym miejscu i czasie:
1. Stań. Gdy czujesz, że zaczynasz mocno się niepokoić, zatrzymaj się na chwilę. Przestań robić to, czym aktualnie się zajmujesz. Stań lub usiądź prosto.
2. Teraz weź oddech, przenieś uwagę z martwienia się o przyszłość na obecną chwilę, poczuj jak twoje stopy dotykają podłoża. Skup się na tym, jak oddychasz w danej chwili – nie musisz na siłę uspokajać twojego oddechu, po prostu zauważ go.
3. Obserwuj co się dzieje w twoim ciele i w twoich myślach. W jakim tempie bije twoje serce? Czego dotyczą twoje myśli? Jakie emocje odczuwasz? Gdzie je odczuwasz w ciele? Czy twoje ciało jest napięte? Jak teraz zmienia się twój oddech?

4. Pójdź dalej. Ze świadomością tego, co się z tobą dzieje, wróć do tego, co robiłeś/ robiłaś wcześniej lub zajmij się czymś nowym. Zastanów się, co możesz dla siebie zrobić w tym momencie i tych okolicznościach, by poczuć się lepiej? Technika STOP pomaga ci wyłączyć  automatycznego pilota, nie zareagować automatycznie, lecz świadomie. Pomoże ci też przypomnieć sobie, że mimo, że jesteś „uziemiony”, to tu i teraz jesteś bezpieczny, ty i twoi bliscy.

II. Wykorzystaj ten czas, który masz do dyspozycji, na chwilę uważności podczas wykonywania codziennych czynności. Nie masz teraz wiele czasu. Ale co robisz chyba najczęściej? Myjesz ręce! Kilka razy w ciągu dnia przeznacz te 30 sekund na to, by oczyścić nie tylko ręce, ale także swój umysł. Możesz to zrobić na dwa sposoby:
1. W pełni skup się na tej czynności. Zauważ jaką temperaturę ma woda z kranu i jak się zmienia, poczuj jak woda chłodzi lub ogrzewa twoje ręce. Posłuchaj dźwięku płynącej wody. Poczuj zapach mydła i pianę na swoich dłoniach, miękkość lub szorstkość ręcznika. Upewnij się, że twoje dłonie są suche. Zaopiekuj się sobą i wetrzyj trochę kremu w twoje przesuszone ręce. Dotknij grzbietu dłoni i poczuj go pod palcami.
2. Wybierz kojące słowa, które będziesz powtarzać sobie w myślach, gdy myjesz ręce. Może to również być kilka wersów piosenki, która podnosi cię na duchu.

III. Pamiętaj o uważności w korzystaniu z informacji i w mówieniu.
To ważne, by zachować czujność i mieć dostęp do informacji. Jednak powtarzanie sensacyjnych wiadomości zasłyszanych w mediach i spekulacje na temat tego, jakie jeszcze straszne rzeczy mogą się wydarzyć nie tylko nam nie pomaga, ale aktywnie szkodzi. Negatywne myśli powodują jeszcze silniejsze negatywne emocje i niekorzystne zmiany fizjologiczne w naszym ciele. Zanim zaczniesz mówić, zapytaj siebie, czy to, co chcesz powiedzieć jest prawdą, jest potrzebne, jest pomocne, jest pełne szacunku do drugiej osoby. Zachowaj bezpieczny kontakt z bliskimi ci osobami, wspieraj je i sam/sama przyjmuj pomoc.

Opracowała:
Aleksandra Sikorska

Zabawy rodzinne tuż przed domem:

1. Nie na mojej połowie!

Będziecie potrzebować: dużego pokoju lub przestrzeni przed domem, którą można podzielić na dwie części, papierowych kulek, całej rodziny.

Jak grać: Podziel rodzinę na dwie drużyny. Rozłóżcie kulki papierowe w każdej połowie przestrzeni. Na sygnał startu, każda drużyna powinna spróbować pozbyć się wszystkich kulek papieru na pole drugiej drużyny. Gra trwa, dopóki rodzic nie zasygnalizuje końca. Zwycięską drużyną będzie ta, która ma najmniej kulek papieru na swojej połowie!

2. Złapany, trafiony

Będziecie potrzebować: przestrzeni przed domem, małej piłki, całej rodziny.

Jak grać: Każda osoba ma przydzielony numer. Rodzic bierze piłkę, wyrzuca ją wysoko w powietrze i krzyczy jedną liczbę. Ten, któremu nadano ten numer, powinien złapać piłkę, podczas gdy inni się oddalają. Gdy tylko gracz złapie piłkę, wszyscy zastygają bez ruchu. Następnie próbuje trafić piłką w dowolną osobę. Jeśli uda mu się trafić, ten, który został trafiony, dostanie punkt karny. Jeśli rzucający spudłuje, to on dostaje punkt karny. Kolejna runda rozpoczyna się od ponownego wyrzucenia piłki przez rodzica. Zwycięzcą będzie gracz z mniejszą liczbą punktów karnych po 10 rundach.

Pomysły na siedzenie w domu

-Nakręćcie telefonem teledysk do ulubionej piosenki, udział muszą wziąć wszyscy członkowie rodziny

-Nauczcie się gotować trzy proste obiady

-Zróbcie zdjęcia do rodzinnego albumu pt.: „Siedzimy w domu 2020”

-Naucz dzieciaki grać w karty!

-Zróbcie domowe krówki albo domową czekoladę

Po pierwsze: Dlaczego ta poprzeczka jest tak wysoko? 🙂

Obserwuję konta społecznościowe różnych znajomych i zastanawiam się, czy czas wolny z dziećmi muszą wypełniać najbardziej atrakcyjnymi, podpatrzonymi na facebookowyc kontach pomysłami? Ta poprzeczka może wisieć nieco niżej :), nie musimy proponować dziecku filcowania, haftu, gry na instrumentach, zwłaszcza jeśli nie jest to nasza mocna strona. Zaproponujmy coś, co jest na miarę naszych możliwości, energii, czasu, tym bardziej, że w tej niecodziennej sytuacji, pojawiają się zupełnie nowe wyzwania. A co jeśli Wasze pomysły na kreatywne zabawy kończą się? No cóż, zawsze można popatrzeć przez okno, ponudzić się, posiedzieć w ciszy, pomilczeć. Zatrzymać. Głęboko pooddychać.

Po drugie: Rytm dnia

Wracam do pomysłu ze stałym rytmem dnia, strukturą, która porządkuje dzień i dzieciom i rodzicom. Swój rytm ma przecież przedszkole, czy szkoła, a przed COVID-19 miał go każdy dom. Dzieci dobrze czują się w sytuacjach powtarzalnych, przewidywalnych, stałych. Tak pracujemy, tj. wprowadzamy stałość, dzieciom po urazowych doświadczeniach, o stały porządek dnia warto zadbać w tej niepewnej i stresującej rzeczywistości.

Przedszkolakom można przedstawić plan dnia w formie graficznej:
Instrukcja: Stwórz papierowy zegar – duże kartonowe koło dzielimy na części, jak tort.
Kreski rysujemy od godziny 12 do 6, od 3 do 9, a następnie te ćwiartki dzielimy jeszcze na pół.
Na poszczególne „kawałki tortu” naklejamy obrazki, które najlepiej opisują czynności, które na co dzień wykonujemy.
Do środka zegara przyklejamy strzałkę, wskazówkę. Ma ona pokazywać, w którym momencie dnia jesteśmy: czy jest to pora na naukę, podwieczorek, zabawę, drzemkę, obiad, spacer, itd.
Nastolatki mogą same stworzyć swój grafik dnia, uwzględniając oczywiście lekcje i prace domowe. Warto zadbać o wyznaczenie czasu nauki/powtórek, samodzielnego czytania lektur, odpoczynku, obiadu, relaksu, wyjścia na spacer (wyjścia dotyczą domowników, a nie grupy koleżeńskiej), ale pamiętamy o zaleceniach Sanepidu i rządu i jeśli to możliwe najlepiej #zostacwdomu 🙂

Po trzecie: Warto angażować dzieci na dłużej

W jaki sposób dzieci mają zapamiętać przeczytany lub odsłuchany materiał? Oczywiście poprzez powtórki. Można zachęcić dziecko do sporządzenia notatki (po przeczytaniu części materiału) lub opowiedzeniu nam, czego się dowiedziały. Młodsze dzieci mogą zilustrować przeczytany fragment książki :). A to taki piękny materiał do dalszego wykorzystania, idealny na wystawy domowe i prezenty dla bliskich :), prawda?

Po czwarte: Dzieci też mają świetne pomysły

Nie wszystkie pomysły muszą pochodzić od nas dorosłych. Dzieci potrafią bawić się samodzielnie. Są kreatywne i wymyślają najciekawsze zabawy. Najprostszym rozwiązaniem, jakie mogę zaproponować dorosłym jest zebranie różnych materiałów plastycznych i higienicznych dostępnych w domu, takich jak: papier, kolorowe gazety, bezpieczne nożyczki, taśma, klej, zszywacz, guma, płatki kosmetyczne, i co tam kto
ma. 🙂 Wręczając dzieciom pytamy:
Co chciałbyś/chciałabyś z tego zbudować? Jaki masz pomysł? Jak możemy to wykorzystać do (wspólnej) zabawy?

Ważne, żeby dzieci miały czas i przestrzeń na podzielenie się swoimi pomysłami. Podejdźmy do tych pomysłów z ciekawością, otwartością i zachwytem. Ciekawość dorosłego może wzmocnić motywację dziecka i jego zaangażowanie w pracę. Po prostu bardziej lubimy angażować się w pomysły, których jesteśmy autorami lub współautorami. Jeśli mamy więcej niż jedno dziecko, to dobrze jest podrzucić temat przewodni i pozwolić na zabawę spontaniczną. Obserwujemy tylko, czy jest bezpieczna!

Po piąte: Wybór

No cóż, czasem dzieci wpadają na pomysły, które okazują się ryzykowne, niebezpieczne albo po prostu niemożliwe do realizacji. Wtedy dajemy wybór: „Możesz pomóc mi w przygotowaniu obiadu, albo samodzielnie powtórzyć historię”. Obie czynności są przez nas akceptowane, pożądane, zależy nam, żeby dzieci uczyły się różnych kompetencji. Maluchy trzymamy bliżej, w zasięgu wzroku, im można zaproponować coś innego:
„Możesz pobawić się tutaj przez chwilę sam, a jak skończę …. (wstaw dowolną czynność), to przeczytam Ci książkę”.

Gdy maluch dopomina się uwagi, odwołujemy się do ustaleń:
„Pamiętasz, jak skończę…, to przeczytam Ci książkę”.

Po szóste: Nerwy do konserwy

Dobrze powiedzieć, trudniej zrobić. Denerwujemy się, niepokoimy o siebie i bliskich, boimy niepewnej przyszłości. Podobnie reagują nasze dzieci. Dla siebie szukamy wsparcia u przyjaciół, rodziny, kolegów w pracy, stosujemy wszystkie sprawdzone strategie radzenia sobie ze stresem, poza sięganiem po substancje psychoaktywne, a jeśli tego wymaga sytuacja – szukamy wsparcia u profesjonalistów.

– Nie panikuj. Zapewne prędzej, czy później dziecko zada Ci trudne pytania. Przygotuj się do rozmowy Zastanów już teraz, co i w jaki sposób chcesz powiedzieć. Skorzystaj ze sprawdzonych źródeł informacji, poszukaj zaleceń, które ochronią nas przed zachorowaniem. Pamiętaj, że w rozmowie z dzieckiem staramy się je uspokoić 🙂

– Używaj języka dostosowanego do dziecka. W rozmowie używajmy języka dostosowanego do dziecka, konstruujmy wypowiedź tak, by dziecko ją zrozumiało. Mówmy w sposób jasny i zrozumiały dla dziecka. Sprawdzajmy, czego potrzebuje. Może naszego zapewnienia, że jesteśmy blisko, gotowi do rozmowy, pocieszenia? Dziecko może martwić się o rodzinę, dziadków, przyjaciół, kolegów. Zastanówmy się, jak o ten kontakt zadbać. Dobrze jest porozmawiać z dzieckiem o tym, jak możemy zadbać o wspólne bezpieczeństwo, dlaczego wdrożyliśmy pewne rozwiązania.

– Higiena. Naucz dziecko zasad higieny, pokazuj jak należy to robić. Wprowadź zasady higieny zalecane przez Sanepid. A może to dobry moment na ułożenie piosenki, albo wierszyka o myciu rąk? Inspirujący wierszyk można znaleźć na FB SOS Wioski Dziecięce

– Modelowanie. To oczywiste, że stale jesteśmy obserwowani przez nasze dzieciaki. Jeśli pokażemy im, jak radzimy sobie z emocjami, jakie formy aktywności nam pomagają, jeśli pokażemy z jakich zasobów wsparcia korzystamy, to nauczymy dzieci jak sobie radzić w trudnych sytuacjach i teraz i w przyszłości.

Monika Zarzeczna
Koordynator HR ds. rodzinnej opieki zastępczej