Wybraliśmy się nad morze, ale tym razem dotarliśmy tam statkiem zwanym Koszałkiem, potem plaża, ochłoda w wodzie i pyszny obiad. Dzień wspaniały, bo w fenomenalnym towarzystwie 🙂 Pan Grzegorz, Pani Marta, Seba, Hela, Karol, Klaudia, Damian, Jarek…

po podróży Koszałkiem

nad morzem

nowa Wspólnota!

Odwiedziła nas pani Ania Bielecka wraz z Dyrektorem Bilickim z WD Karlino – rozmawiała  młodzieżą, odwiedziła nową budująca się siedzibę Wspólnoty – to było udane popołudnie w jej towarzystwie – dziękujemy za spotkanie :).

witamy w MWM

rozmowy o tym i owym 🙂

to będzie nasz DOM

Karol – nasz student pedagogiki, który opuścił MWM w minionym roku podzielił się ostatnio spisanymi przez siebie przemyśleniami. Oto one:

„Kiedyś tam we Wspólnocie Młodzieżowej w Koszalinie 🙂 Kim jesteś? Zadała mi pytanie pani Marta. I oto odpowiedź…: Nie wiem kim jestem. jestem maturzystą, dzieckiem SOS-u pochodzącym z rodziny patologicznej. Nie wiem kim jestem, ale staram się dowiedzieć, choć to nie jest takie proste… Większość czasu spędzam w pokoju, ponieważ zbliża się moment, w którym muszę wylecieć z gniazda i zacząć nowe wspaniałe oraz pełne przygód życie. Życie pełne wzlotów i upadków. Trochę mi smutno z tego powodu, ale cóż – życie. Siedzę na łóżku, słucham smętnych piosenek i zastanawiam się jak to będzie jak już nie będę mieszkał we Wspólnocie…

Teraz…

Jestem studentem pedagogiki w Politechnice Koszalińskiej i mieszkam w akademiku. Zastanawiałem się kiedyś jak to będzie, kiedy już wylecę z gniazdka. Teraz kiedy już jestem w pełni studentem, wiem jak jest, kim jestem. Jestem wartościowym człowiekiem, który dąży do spełnienia marzeń, do tego, aby nie było tak, jak kiedyś w domu rodzinnym. Jestem kimś innym niż wtedy, kiedy musiałem patrzeć na to, co robią rodzice i wysłuchiwać ich ciągłych kłótni. Jestem normalnym człowiekiem z marzeniami i spokojnie przespanymi nocami…”

Helena (MWM Koszalin), Amanda i Dagmara (WD Karlino) w ciągu tego tygodnia przyjeżdżały do koszalińskiego schroniska dla zwierząt bezdomnych i pracowały na rzecz Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. Dagmara podzieliła się refleksją na ten temat:

„Bardzo mi się podobało na tym wolontariacie w schronisku .. pomogłam biednym pieskom. Zrealizowałam ich potrzeby. Niektóre psy miały ciężką przeszłość. Myślę, że jak przejdę do MWM to nadal będę pomagała. Czuję, że zrobiłam dobry uczynek. Najbardziej zapamiętałam spacer chyba z moim ulubionym psem; ten pies był ślepy i nic nie widział. Zawsze jak będę tam przyjeżdżać, to z tym psem będę chodziła na długie spacery żeby dobrze się czuł. Moim zdaniem takim psom trzeba pomagać, one też mają uczucia.”

Na finał pracy wszystkich badaczy w projekcie Child to Child Trust nagrody, które młodzież wybrała sama, wspólny obiad i deser. Dagmara zapytała: To kiedy rusza kolejny projekt? 🙂

badacze Child to Child Trust Projekt

czas na zasłużony deser!

Karol usatysfakcjonowany z zakupów

spełniona Klaudia 🙂